باد وزیدن گرفت و ابری به سان سیاه مژگان یار آسمان دلم را احاطه کرد
دلم گرفت
صدای صاعقه گوش خراش بودراه گریز نبود
صدای صاعقه از دور به گوش میرسید
راه گریز نبود
صدای صاعقه پیامدار سرود تلخ جدایی بود
آری من و او هر دو میشنیدیم
گر چه غرور مقاومت میکرد و عقل به من میخندید
ولی نمیدانم چه شد که ناگه سیلاب اشک را در مقابل چشمانم دیدم
.آری من و او هر دو میگریستیم
باز مینویسم برای دلم
باز نویسی نمیکنم
بلکه احساس امروزم را به تجربه دیروز مقدم میدارم
خود میدانم که بیهوده میگویم و بیهوده مینویسم
اما چه کنم که درگیرم و سرگردان
خدایا بنما به من حقیقت عشق
بگو به کدامین نفس توان این همه گستاخی را دادی ؟
توان گسستن انسانها
گسستن به بهایی اندک
به استناد تفکری عجولانه و به دور از هرگونه منطق
به بهانه ای که ...